◄ تشکل ها و کانون ها، ضرورت اجتناب ناپذیر امروز حمل و نقل کشور
تاریخ انتشار: ۳۰ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۱۳۸۶۲
تین نیوز حمزه علی بخشی* :
در کشورهای توسعه یافته، انواع تشکل های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، هرکدام به سهم خود نقش مؤثری در توسعه همه جانبه کشور ایفا می کنند.
از یک سو، خواسته های منطقی اعضای خود را تدوین و به مدیران اجرایی انتقال می دهند. از سوی دیگر، اطلاعات لازم را جمع آوری و در اختیار اعضا قرار داده، تا اعضا با آگاهی کافی ادامه مسیر دهند.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اما متاسفانه در کشور ما به لحاظ نبود تشکل های کارا و اثر بخش، اغلب قوانین و مقرات در پشت درهای بسته و بدون توجه به نظرات تشکل ها تدوین می شود. لذا؛ مهمترین اقدام و اولویت اصلی، وجود تشکل های صنفی و تخصصی موثر و فراگیر در کشور است تا بتوان با ایجاد کارگروه های مختلف برای بحث، بررسی و تدوین مقررات مناسب، شرایط مطلوبی را برای انجام فعالیت ها فراهم آورد. کارگروه هایی نظیر؛ تشکل ها (سازمان های مردم نهاد)، توسعه، توقعات و انتظارات ( خواسته ها )، تعامل، تکامل، آموزش، سازماندهی، ظرفیت سازی، هدایت و برنامه ریزی، اطلاع رسانی، حمایت، مطلوبیت، ارتقای جایگاه و....
نگارنده طی سه و نیم دهه فعالیت مرتبط و دو دهه بررسی و مطالعات کتابخانه ای و میدانی، به ضرورت های بسیار مهم پرداختن به این موضوع پی برده است. لیکن؛ کسانی که در مقام تصمیم سازی و یا تصمیم گیری هستند، به دلایل مختلف که از حوصله این یادداشت بیرون است، به آن نپرداخته اند. در طی این مدت کرارا سوالات و ابهاماتی مطرح شد که بهتر است ورود به بحث با پرسش و پاسخ هایی که در این خصوص مطرح شده، آغاز شود.
پرسش اصلی این است؛ گاهی سوال می کنند شما به دنبال چه چیزی می گردید ؟ در پاسخ باید گفت؛ موارد زیر حلقه های گم شده این مسیر و نیاز اساسی طرح سوال یاد شده است؛
شناسایی ظرفیت های بلا استفاده و یا کم بازده جامعه صنفی شناخت موانع و مشکلات بر سر راه تشکل ها و رفع مشکلات مرتبط زمینه سازی برای استعداد یابی، خود باوری، توسعه فعالیت و مشارکت فراگیر تشکل های صنفیپرسش دیگر اینکه، چگونه می توان به این اهداف و برنامه ها دست یافت؟ بدیهی است که با درک و فهم عمیق این نیاز در بخش خصوصی، ساختار مناسب و تشکیل کارگروه های مورد اشاره و فعال سازی این تشکل ها، می توان نقش تعیین کننده ای در این عرصه ایفا کرد.
همچنین می پرسند؛ این تشکیلات به چه کاری می آید؟ چقدر طول می کشد، به درد چه کسانی و چه چیزی می خورد؟ می خواهید به کجا برسید ؟ هزینه و بودجه اش از کجا تامین می شود؟ چه کسانی حمایت می کنند؟ شما چه مسئولیتی در قبال آن ها دارید ؟ وضع موجود چگونه و تا چه اندازه قابل اصلاح ، تکمیل و یا پذیرش تغییرات است ؟ و سوالاتی از این قبیل.
قدر مسلم این که؛ در شرایط موجود، رابطه این تشکل ها با دولت، از یک دستگاه دولتی به دستگاهی دیگر، متفاوت و نسبتاً سلیقه ای است. این در حالی است که تشکل ها به شرط حفظ استقلال خود، خواستار همکاری با دولت هستند. ضمناً تشکل ها رابطه مطلوب را در همکاری و اعتماد دو طرفه، تقاهم متقابل و شفاف با گفتگوهای منطقی و غیر ابزاری نگاه کردن به ایشان و سایر موارد مشابه می دانند. مطابق الگوهای نوین کشورهای پیشرفته و در حال توسعه، امروزه اغلب مسئولان و کارشناسان خبره به این باور رسیده اند که تشکل ها می توانند تاثیرات شگرفی در فرایند تحولات و گرایش افکار عمومی و حتی نقش آفرینی دولت ها ایفا کنند. اما به دلیل تغییر و تحولات وقت و بی وقت مدیران تراز اول، آن یکپارچگی و همت والایی که ضرورت اعمال این تحولات است، در دولتمردان مشاهده نمی شود. البته تشکل ها زمانی موثرتر خواهند بود که پوشش وسیع و کمیت بزرگی از جامعه و تشکل ها باشند و با افزایش توانمندی های تخصصی بتوانند خدمات مفیدی را ارائه کنند. به خصوص این که دقت در انجام امور و پایگاه مردمی نیز داشته باشند.
به نظر می رسد این تشکل ها با کمبودها و مشکلاتی رو به رو هستند که برای ایفای نقش واقعی خود، ضرورت دارد این موانع از سر راه ایشان برداشته شود؛
چون از حمایت های دولتی برخوردار نیستند، عمدتا گرفتار ضعف امکانات و بنیه مالی هستند. نتیجه این که؛ هرگز نتوانسته اند برنامه های خود را به خوبی و فراغ بال و آسودگی خیال دنبال کنند. به رسمیت نشناختن تشکل ها از سوی دولت، یکی دیگر از کمبودها و مشکلات سر راه آنان است. برخلاف عرف بین المللی، وظیفه ذاتی و قوانین مصوب داخلی، عموما دولت ها ، نهادهای مستقل را مزاحم سیاست های خود می دانند. لذا؛ آنها را ضعیف نگه می دارند و با آنان همکاری لازم را ندارند و گاهی نیز از ارائه هرگونه کمک خودداری می‌کنند. جدا از مشکلاتی که دولت و جامعه بر این تشکل ها تحمیل می کنند، برخی مشکلات درونی مانع رشد و پیشرفت آن هاست. رقابت ناسالم و خودخواهی، آن ها را ناکارآمد می کند و اعتبار تشکل ها را در میان افکار عمومی کاهش داده و میزان همکاری اعضا و مردم با آنان را کم می کند. گم کردن اهداف، از مشکلات دیگر تشکل هاست. گرفتاری در مسائل حاشیه ای و افتادن در دام روزمرگی، بعضا تشکل ها را به پاتوقی برای دید و بازدیدهای بی هدف تبدیل کرده که نه برای اعضا مفید فایده است و نه برای جامعه و مردم. کم کم برخی از این تشکل ها به مجموعه ای از اعضای بی انگیزه و مکانی برای اتلاف وقت تبدیل شده است. به دلیل درگیر نشدن با مشکلات و معضلات روز جامعه و حوزه تخصصی خویش، اغلب تشکل ها برای مقابله با کجی ها و ناراستی ها، از تجربه بالایی برخوردار نیستند. ضعف آموزش، ضعف ارتباطات و نو پا بودن، بزرگ ترین دلایل این معضل است. لاجرم تشکل ها برای تحقق اهداف، نیازمند صرف انرژی و هزینه بالاتر از استانداردهای معمول دنیا هستند و همین باعث انحراف از اهداف، درگیری های داخلی، کاهش اعتبار عمومی و احیانا فروپاشی می شود. به دلیل نو پا بودن، بسیاری از تشکل ها برای عموم جامعه صنفی و حتی اعضا ناشناخته مانده اند. فلسفه وجودی تشکل ها، اهداف و اهمیت شان ناشناخته و مجهول است. مردم اطلاعات زیادی در مورد تشکل ها ندارند و میزان مفید بودن آن ها را نمی دانند. در نتیجه؛ ارتباط با مردم کمرنگ شده و از حمایت های مادی و معنوی مردم برخوردار نیستند. در نتیجه؛ نمی توانند در راستای نیازهای جامعه و آن طور که لازم است، به مردم ارائه خدمت کنند و جامعه صنفی هم نمی توانند به سادگی از این فرصت امتیاز بگیرند. به همین دلیل، حمل و نقل به طور دائم آبستن ایجاد هر نوع مشکل برای مردم است. ضعف آموزش نیز دردسر دیگری برای تشکل هاست. آموزش مناسب برای اکثر موسسین و اعضای تشکل ها داده نشده است. تشکل ها تنها یک مجوز اخذ کرده و سپس رها شده اند. لذا؛ اعضا و خود تشکل ها نمی دانند اهمیت کار آنان در چیست و چگونه باید فعالیت کنند. حدود اختیارات و وظایف قانونی آن ها چیست ؟ و... !این سردرگمی موجب دلسردی اعضا و اتلاف وقت و انرژی و در نهایت بی اعتباری آنان می شود.
عموما تشکل ها از ضعف ارتباطات رنج می برند. آن ها غالبا ارتباطات کمرنگی با یکدیگر و نیز با مراکز اطلاعاتی و پژوهشی دارند. به همین دلیل کارآیی و توانمندی های آنان به شدت کاهش می یابد و داشته های علمی ایشان کهنه و ناکارآمد می شود. ما هنوز روحیه کار جمعی و مشورت پذیری را به دست نیاورده ایم. فرهنگ تکثرپذیری و روحیه تحمل مخالف برایمان جا نیفتاده و تشکل ها از این بابت مشکلات فراوانی دارند. به عبارتی، روحیه خود محوری و خود برتر بینی بر تصمیمات شورایی غالب و ظرفیت مخالف پذیری نیز کم و تشکل ها را دچار اختلاف های مخرب و بیهوده می کند. ضعف خلاقیت و نوآوری: بعد از مدتی فعالیت اغلب تشکل ها در مسائل روزمره گرفتار شده و بدون بهره وری به یک تشکیلات خنثی و بدون برنامه تبدیل می شوند. رویارویی با مشکلات و ارائه راه حل برای غلبه بر آن، نیازمند فکر خلاق و نوگرا است. وابسته شدن به دولت: وابستگی به دولت، استقلال آن ها را از بین می برد. انگیزه های مالی، حس قدرت طلبی یا ملاحظات سیاسی، سبب وابستگی به دولت می شود و اکثر تشکل ها گرفتار آنند. یکی دیگر از مشکلات و ضعف های تشکل ها، تعدد مراکز صدور مجوز فعالیت است که موجب سردرگمی و مبهم بودن حدود و اختیارات تشکل ها شده و می شود. هر مرجع برای آن دسته از تشکل هایی که خود مجوز داده، احترام قائل است و فقط آنها را به رسمیت می شناسد و این عیب بزرگی است که همه را گرفتار کرده است. چه باید کرد و چگونه اصلاح کنیم؟با توجه به ضعف های مورد اشاره و مشکلات دیگری نظیر؛ نبود توان مالی، حضور نداشتن در سیاست گذاری ها، نبود آگاهی کافی نسبت به اهداف، خود بزرگ بینی دولت مردان و مداخله دولت در امور تشکل ها، قوانین غیر شفاف، بعضا نگاه های امنیتی، نقص قوانین و مقررات و ضعف در اجرای آن ها، بروکراسی اداری، تنگ نظری، کم تجربگی، فقدان استراتژی مشخص، تفکر هدایتی دولت به جای حمایتی، رابطه مرید و مرادی با دولت، هراس از تشکل ها به عنوان بخش مزاحم، نداشتن آشنایی کافی تشکل ها با قوانین و مقررات، بی اعتمادی و سوء ظن نسبت به هم، وجود قوانین و مقررات دست و پا گیر، رابطه های سلیقه ای، فرمایشی، آمرانه و تحکم آمیز، تمرکز عمده تشکل ها درکلان شهرها، ضعف بهره گیری از متخصصان و کارشناسان، نبود منابع مالی، فنی و حمایتی از سوی دولت، نبود اعتقاد مدیران دولتی به فعالیت تشکل ها، نبود شفافیت قوانین و مقررات در خصوص نظارت بر تشکل ها، تازه کار بودن اغلب تشکل ها و...، لازم است به باز طراحی تشکیلات، شرح وظایف و اختیارات، جمع آوری اطلاعات، تامین چگونگی منابع، اعتبارات و هزینه ها، ایجاد انگیزه برای پذیرش مسئولیت ها، آموزش و سازماندهی نیروها، دسته بندی مشکلات، توقعات و انتظارات، دفاع از حقوق قانونی تشکل ها، تدوین و تنظیم آئین نامه ها و دستورالعمل های اجرایی هماهنگ برای تشکل ها، برگزاری همایش ها و نشست های فنی و تخصصی و تهیه برنامه های مورد نیاز برای تقویت و توسعه کمی و کیفی تشکل ها و نیز توانمند سازی آن ها در مرحله اول و ایجاد خدمات رفاهی و باشگاه بزرگ برای آن ها پرداخت.
ادامه دارد...
آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید
منبع: تین نیوز
کلیدواژه: قوانین و مقررات حمل و نقل جاده ای تشکل های صنفی قوانین و مقررات
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۱۳۸۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ضرورت برگزاری جشنواره فیلم اقوام ایرانی با قدرت و کیفیت
محمدرضا بهشتی منفرد فیلمساز، عکاس و عضو هیئت انتخاب بخش فیلم‌های مستند درباره کیفیت آثار ارسالی به جشنواره فیلم اقوام ایرانی گفت: تعدادی از فیلم‌هایی که به جشنواره ارسال شد سطح پایینی داشتند، اما تعدادی نیز باکیفیت بودند و برای نمایش انتخاب شدند. خیلی از فیلم‌ها نیز در سطح متوسط بودند و ازنظر فنی اختلاف کیفی چندانی با هم نداشتند. در این شرایط موضوع فیلم‌ها می‌توانست برای انتخاب نهایی تعیین‌کننده باشد. فیلم‌های خیلی خوبی داشتیم که با خلاقیت با موضوع برخورد کرده بودند، اما به نسبت فیلم‌های متوسط و ضعیف این نوع فیلم‌های خلاقانه همیشه کمتر است.
او درباره موضوعاتی که بیشتر مورد توجه فیلمسازان قرار گرفته بود گفت: مسائل زیست بومی و محیط زیستی بسیار زیاد مورد توجه قرار گرفته بود و همچنین نمایش آداب و رسوم و آیین اقوام هم در فیلم‌ها زیاد دیده می‌شد. در تعدادی از فیلم‌ها نیز به مسائل اجتماعی که مختص یک منطقه و مرتبط با جغرافیای آن منطقه است پرداخته بودند، مانند فیلم‌هایی که درباره کولبر‌ها داشتیم.
این فیلمساز با بیان این که برخی از فیلم‌ها پژوهش خوبی نداشتند، افزود: در یک جشنواره موضوعی، تکنیک و مسائل فنی در مرحله بعدی انتخاب قرار دارد و ابتدا پژوهشی که در رابطه با یک موضوع انجام شده است مورد توجه قرار می‌گیرد. به همین دلیل در مرحله انتخاب آثار اگر فیلمی ازنظر تکنیکی چندان قوی نبود، اما نگاه خوبی به موضوع داشت، بیشتر مورد توجه ما قرار می‌گرفت. درمجموع پژوهش نامناسب و پرداخت سطحی به موضوع اقوام در تعدادی از فیلم‌های متقاضی دیده می‌شد.
بهشتی منفرد درباره تأثیر فیلم مستند بر رفع مشکلات یک منطقه گفت: وقتی فیلمساز ویژگی‌های یک منطقه یا مشکلی را نشان می‌دهد، بیننده با مسائلی که در آن منطقه اتفاق می‌افتد آشنا می‌شود، اما این که آیا با ساخت و نمایش این فیلم مشکلات و مسائل مردم آن منطقه حل می‌شود، در زمان تولید پروژه مشخص نیست. رسالت فیلم این است که هم مردم را در جریان مسائل یک منطقه قرار دهد و هم باعث شود مسئولان با دیدن آن در رفع مشکلات تلاش کنند. به نظرم این مسئله بیشتر به جشنواره‌هایی که این فیلم‌ها را نمایش می‌دهند برمی‌گردد. اگر فیلم‌ها برای کارشناسان و مسئولان مربوطه نمایش داده شود، شاید بتواند در رفع مشکلات مردم منطقه مؤثر باشد.
این فیلمساز افزود: قطعاً جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی باید با قدرت و کیفیت مناسب برگزار شود. اگر دعوت از فیلمسازان و جلب مخاطبان به‌خوبی انجام شود و اهل فن و کسانی که دغدغه دارند از این جشنواره استقبال کنند و فیلم‌ها را ببینند، نشان‌دهنده این است که برگزارکنندگان در کار خود موفق بوده‌اند. مهمترین مسئله در برگزاری یک جشنواره تداوم آن است و با برگزاری یک یا دو دوره هیچ اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد. ما پیش‌ازاین جشنواره‌های خوبی داشتیم که پس از چند دوره تعطیل شدند، اما استمرار جشنواره می‌تواند تأثیرات عمیق‌تری روی موضوعات مدنظر داشته باشد. اگر یک جشنواره تداوم داشته باشد و در سطح کیفی خوبی برگزار شود می‌تواند در تولید فیلم‌های مرتبط با آن موضوع خاص مفید واقع شود.
نخستین دوره جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی توسط موسسه فرهنگی هنری فصل هنر و بنیاد ایران‌شناسی با شعار «اقوام، ریشه ایران‌زمین»، ۲۶ تا ۳۰ اردیبهشت در تهران برگزار می‌شود.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند